Dinsdagavond kreeg ik het bericht dat Dick Boogaard was overleden. Omdat hij sinds anderhalve week in hospice De Lelie verbleef, kwam dat bericht niet meer als een verrassing, maar desondanks was het een schok.
Vorig jaar was Dick 50 jaar lid van onze club. In die meer dan halve eeuw heeft hij ongelofelijk veel betekend voor het WSG. Het zal moeilijk zijn een functie te vinden die hij niet heeft bekleed. Reeds in 1997 werd Dick, toen hij aftrad als bestuurslid, voor al zijn werk voor de club benoemd tot Lid van Verdienste. Maar misschien wel tekenend voor hem was dat hij twee jaar later alweer bestuurslid was. In het verslag van de ledenvergadering van 1999 staat te lezen dat zich niemand voor een ontstane vacature had gemeld. Staande de vergadering verklaarde Dick zich toen bereid in het bestuur plaats te nemen. En dat was niet tijdelijk, want pas veertien jaar later trad hij opnieuw af. En ook dat betekende niet dat Dick niet meer actief was voor de club. Tot aan zijn overlijden maakte hij deel uit van de redactie van het clubblad, waarvoor hij ruim 30 jaar een bijdrage leverde. En in januari was hij zoals elk jaar weer bereid om de aanmeldingen voor het snelschaaktoernooi, dat hij ook tientallen jaren zelf organiseerde, in ontvangst te nemen. Voor al deze – en andere – verdiensten kreeg Dick op 31 januari 2009 een meer dan verdiende koninklijke onderscheiding.
Maar misschien nog wel belangrijker dan de waardering voor al het werk dat hij voor de club heeft verricht, is de waardering voor de persoon die Dick was. Ik koester de vele herinneringen als we samen voor het schaken op pad waren. En iedereen zal zijn eigen herinneringen hebben, maar of mensen hem nu kort of lang kenden, de observaties over hem zijn min of meer gelijkluidend. Een prettig mens, die altijd positief en optimistisch is. Zo was hij ook tot het laatst optimistisch over zijn gezondheidstoestand, misschien ook wel om ons niet teveel te verontrusten.
Op de foto Dick in actie tegen Südlohn.
Het enige waar hij vaak niet zo positief over was, was zijn eigen stelling. Als je aan hem vroeg hoe hij er voor stond, dan volgde steevast een verzuchting in de trant van “niet zo best, ik ga maar eens remise aanbieden”. En dan bleek bij de analyse dat het eigenlijk toch wel meeviel. Want laten we ook niet vergeten dat Dick een goede schaker was. In 1975 was hij clubkampioen en in 2022, zijn laatste volledige externe seizoen, werd hij bijvoorbeeld nog topscorer met 5½ uit 7.
Dick, we gaan je missen.
Marcel Krosenbrink
