Er waren nog drie ronden te gaan, inmiddels dus twee, en er werd nog volop gestreden voor de punten.
Jochem Mullink deed de beste zaken. Hij won van Thiemen Dekker. Niet dat het zo makkelijk ging, integendeel, er kwam een gelijke materiaalverhouding op het bord met beiden het loperpaar, torens en een handvol pionnen. Thiemen moest, om een doorbraak te voorkomen, de kwaliteit offeren. Dat was uiteindelijk te veel van het goede. Slechte zaken deed de nummer twee uit de stand, Henri Abbink. Hij liet te veel het initiatief over aan Marcel Krosenbrink en kwam niet goed los. Marcel domineerde de stelling en via de zevende rij wist hij zoveel materiaal te veroveren dat Henri opgaf. Qua materiaal stond het volkomen gelijk toen Joachim Musholt opgaf tegen Klaudio Kolakovic. Deze kende de stelling nog uit zijn hoofd en hij had van de stelling van Joachim een gatenkaas gemaakt. Die zag geen tegenspel meer voor zichzelf en gaf op. Han van de Laar probeerde met afruilen een houdbare stelling op te bouwen tegen Bert te Sligte. Nadeel was wel dat Han een soort kluitjesvoetbal speelde. Alles stond op elkaar en in de weg. Bert laveerde dusdanig dat zijn paarden materiaalwinst afdwongen. Puntje voor Bert dus.
Dick Boogaard had het idee iets minder te staan tegen Han Schuurmans, maar het was toch ook wel houdbaar (hoopte hij). Nog voor de overgang naar het eindspel besloten beiden tot remise. Evi Maris werd onder de voet gelopen door Mark Burgers. Mark rukte op via de koningsvleugel en Evi moest kiezen tussen stukverlies of mat. Ze koos voor het eerste, maar kon de partij uiteindelijk toch niet meer houden. Erik Maris en Henk te Brinke maakten er een tijdnoodspektakel van. Het was lastig te zien wat de beste zetten waren. Dat gold niet alleen voor de toeschouwers maar ook voor de spelers zelf. Uiteindelijk kon Henk toch voorkomen dat de twee pionnen die Erik nog had doorliepen. Zijn paard hield ze in bedwang. Daarmee was de remise een feit. André Houwers liet toe dat Gerard Klein Langenhorst over de koningsvleugel een fikse aanval opzette. Zeker toen Gerard e4 en f4 kon spelen was het alle hens aan dek voor André. Hij moest echter een stuk geven om de pionnen af te stoppen. Daarna was het voor Gerard nog een kwestie van zorgvuldig uitspelen. Dat lukte.
Jaap Wolters haalde tegen Henk van Beek weer zijn oude vertrouwde Sokolsky-opening (de Orang Oetan) van stal: 1.b2-b4. Hij zocht dan ook meteen de aanval op de damevleugel. Met veel kunst- en vliegwerk kon Henk lang stand houden, maar Jaap liet niet meer los. “Het verstand komt met de jaren”, zei hij tegen de iets jongere Van Beek. Het leek erop dat David Poole snel zou gaan winnen van Rob Voogd. Hij won al meteen de kwaliteit en Rob had ook nog een tochtige koning. Toch bleven de zetten elkaar maar opvolgen, dus zo eenvoudig was het nog niet. Rob bleef met een kwaliteit minder spelen, maar hij pareerde wel iedere aanval. Toen Rob met een listig schaakje de dame kon vangen van David was het pleit beslecht in Robs voordeel. Jan Eckhardt en Paul Dekker speelden een boeiende partij. Beiden zochten de aanval. Het was dan ook lastig om in een oogopslag alle finesses te doorgronden. Jan had meer materiaal en dat gaf uiteindelijk de doorslag. ”Helaas niet goed genoeg”, zou Paul over de partij opmerken. Henk Freriks deed het aanvankelijk kalm aan tegen Freek Deunk. Henk veroverde een paar pionnen en ging het eindspel in met zes pionnen en paard tegen drie pionnen en loper. Freek kon het pionnenverschil nog wel terugbrengen tot twee, maar Henk dreigde op beide vleugels door te lopen met een pion. Toen Henk dan ook uiteindelijk een dame haalde, gaf Freek op.
